Bazen düşünüyorum… Bir şeyi başardığımızda neden hemen arkamıza saklanıyoruz? Neden elimizle yaptığımızı gönlümüzle sahiplenemiyoruz? Ben ne yaparsam yapayım, ilk refleksim hep aynı: “Aman ne yaptık sanki…” Bir bakıyorum, yaptığım işin etrafında gereksiz bir tevazu çemberi çizmişim. Hani “büyük bir şey değil” demesem rahat etmeyecekmişim gibi. Ama garip olan ne biliyor musun? Bu cümleyi söylerken aslında kendimi küçümsemiyorum. Sadece… kendimi alkışlamaya elim gitmiyor. Yaptığım her şeyi üç kez kontrol ederim. Sonra beş kez. Sonra “şöyle mi yapsaydım?” diye içimden geçen bir ses çıkar gelir. Memnuniyetsizlik değil bu; daha çok kendine mesafeli durma hâli. Bir işi bitirip “tamamdır” demek, sanki kendime fazla güvenmişim gibi hissettiriyor. Belki de hepimizin içinde büyüyen bir boşluk var: Tebrik edilmemiş bir çocukluk sesi. Kimse bir şey demeyince büyümeye utanan bir taraf. Kendimizi alkışlayamadığımız için, başkalarının alkışını da tam duyamıyoruz belki. Birisi “eline sağlık” dediğinde bile, içimizden “abartma” diye geçiriyoruz. Sanki övgüyü almak ayıpmış gibi. Sonra yoruluyor insan. Gerçekten yoruluyor. Çünkü kendini taşıyamayan bir insan, yaptığı hiçbir şeyi de tam taşıyamıyor. Ama fark ediyorum ki yorgunluğumuzun sebebi başarısız olmak değil, başarımızı sahiplenememek. Belki durup şöyle demeliyiz artık: “Evet, yaptım.” Hevesle değil, kibirle değil… Sadece emeğe saygıyla. Kendimizi alkışlamak demek, havalı cümleler kurmak değil. Sadece içimizdeki küçük çocuğun başını okşamak. “İyi iş çıkardın,” demek. Bu kadar. Çünkü bir gün dönüp baktığımızda, başkalarının bizi ne kadar takdir ettiğini değil, kendimize ne kadar haksızlık ettiğimizi hatırlayacağız. Ve belki de en büyük yorgunluğumuz, kendimize yıllardır vermediğimiz o minicik aferindir.