SEVGİ'NİN GÜCÜ Yıllardır ailesinden uzakta yaşıyordu. Hayat onu doğduğu şehre, eve dönmeye zorlamıştı. Hayat; bizim düşüncelerimizin, sözcüklerimizin, hikayelerimizin, ailemizin ve daha birçok şeyin yaratımıydı diye içinden geçirdi. Düşünceler silsilesiyle boğuşup duruyordu. Düşünceler ve kalbi hayatın pusulasıydı. Senin en büyük gücün düşüncelerini değiştirmek diye kalbinden geçirdi. Düşünceler titreşimdi, titreşimse kaderimizi belirliyordu. İç dünyası onun en büyük kalesiydi. Freud’un da dediği gibi; sinirliyken söylenmiş her söz, sakinken düşünülmüştür. Yıllar önce şehri terk etme sebebini en güzel bu söz anlatıyordu. Bir yandan da kendini affedemiyordu. Kendisiyle savaş halindeydi. Kendini affetmek özgürlüğün en büyük anahtarıydı. Ama hayatta yaşadıkları ona zulüm karşısında zalim olmayı öğretmişti. Sorun çıkmasın diye sustuğu her şeyde saygısızlık, hadsizliğin cüretini büyütüyordu. İntikam kaderin en zarif dokunuşuydu. Bir şeyi çok sevmek de hasta ediyordu insanı. Öyle olunca da sevdiklerine zarar veriyor, yaşayamıyor, tamir de edemiyordu. İnsanlar durmaları gereken yeri bilmezken, vurmaları gereken yeri iyi biliyorlardı. Bu da onun canını çok acıtıyordu. Ama sahip olduğu kalp, onun bu hayattaki en büyük armağanıydı. Geçmişin en güzel yanı da geçmişte kalmış olmasıydı. Dönmeye karar verdiğinde bu sözü içinden geçirmiş ve geçmişini geçmişte bırakmaya karar vermişti. Herkesi affedecekti. Acaba dönmek zorunda kalması bir kader miydi? Kaderi ancak dua değiştirirdi. Bu şehre veda ederken tekrar döneceğini, sevdikleriyle kavuşacağını hiç düşünmemişti. Hayatında çok erken yaşta yetişkin sorumlulukları almıştı. Çok fazla şey düşünüyordu. Çünkü güvenli bir ortamda büyümemişti. Ne kadar çabalarsa çabalasın kalbi sürekli inciniyordu. Her şeyi kendi başına çözmek zorunda kalmıştı. Hatalarından dolayı sert bir şekilde yargılanmıştı. Yeterince iyi olmadığı hissettirilmişti. Her şeyi mükemmel yapması gerektiğine inandırılmıştı. Freud’un da dediği gibi; bir insanı unutabilirsin, bir insanın sana neler yaptığını unutabilirsin ama o insanın sana ne hissettirdiğini unutamazsın. O da bunu unutamamıştı. Kendi iç sesiyle savaşıyordu. Zihni hiç susmuyordu. İç sesi başka şey söylüyor, beyni başka şey söylüyordu. Ama sevgi ruhumuzu besleyen ve kalbimize ışık saçan bir armağandı. Bütün bu duygusal karmaşıklıkları sevgisini çözmesi için yeterli olabilecek miydi? Sevgi eylem gerektirir, güven kanıt gerektirir, özür değişim gerektiriyordu. Sorusunun cevabını bulmuştu. Hayat emek istiyordu. İnançla kurduğumuz her küçük hayal, sabırla ördüğümüz her yeni gün, bu güzel hayatın parçalarıdır diyordu. Hayata farklı açılardan bakmaya çalışıyordu. Hayata bakış açılarımız, tercihlerimiz demekti. O da hayatında kendince bir tercih yapmıştı. Doğru ya da yanlış, iyi ya da kötü... Hepimiz hayatımızda tercihler yaparız. Önemli olan hatalarımızdan ders çıkarmaktı. Kabullenmek iyileşmeye ilk adımdı diye düşündü. Sözleri imtihanı, güldükleri gözyaşı olmuştu. Hayat bir adımla başlıyordu. O da kendi hayatına yaptığı tercihlerine yeni bir adım atıyordu. Yeni hayatına odaklanıyordu. Her şeyi geçmişte bırakmaya, herkesi affetmeye karar verdi. Kalbinin derinliklerinden gelen çağrıyı duymuştu ve cevap vermişti. Her şey ilahi planın bir parçasıydı. Sevgiyi seçmişti. Sevgi yük olmak değil, omuz vermekti. Sevgi hayatımızı aydınlatan en büyük hediyelerden birisiydi. Sevgi her zaman kazanıyordu. Engelleri, kötülükleri, olumsuzluğu aşıyordu. Sevgi mutluluğun, huzurun, refahın, birliğin kapılarını açıyordu. Başkasının gürültüsünü değil, kalbinin fısıltısını dinlemişti. Sevgi’nin Gücü’nün aşamayacağı engel yoktu. Sevgi kazanmıştı. Bir insanın yüzünde gülümseme varsa doğru yolda olduğunun işaretiydi. Hayat her zaman yeni başlangıçlar yapmak için yeni fırsatlar sunuyordu. Artık kalbini sevgiye ve insanlara açtı.