Hayat insanın üzerine geldiğinde tek bir taraftan gelmiyor. Böyle sağlı sollu her taraftan birden saldırıyor. Tam düzeldim derken, sen tam "onardım kırılan yerleri", "sökülen yerleri diktim", "yaraları iyi ettim" derken ya zorla yapıştırdığın yerleri yeniden kırıyor, ya diktiğin yerleri yeniden söküyor. Ve zamanla artık tahammülsüzleştiğin için ya yeniden tamir etmeye gücün kalmıyor ya da beklenmedik tepkiler verip artık sen de kırıcı olmaya başlıyorsun. İnsanlardan kaçmaya, kendini her şeyden soyutlamaya başlıyorsun ve giderek çevrende kimse kalmadığını gördüğünde aslında zaten en başından beri yapayalnız olduğun gerçeğiyle yüzleşiyorsun. Şöyle dönüp geçmişe bir baktığında, sen elinden geldiğince herkesin yardımına koşan biriyken en kötü günlerinde yalnızlığın en acı haliyle yüzleşiyorsun. En canın bildiklerinin olmayışı, olmadıkları gibi bir de bu halinden dolayı suçlamalarıyla karşılaşıyorsun. Bir söz var ya hani, insan bazen ne bu deveyi güdebilir ne bu diyardan gidebilir. Aynen öyle, bağdaş kurup oturup kalıyorsun. Gözünden tüm çocukluğun, gençliğin, tüm yaşanmışlıklar, yanlışlar ve doğrular, hepsi teker teker geçiyor. Bazen çocukken sana yapılanları, senin de bilmeden çocuklarına yaptığın gerçeğiyle yüzleşiyorsun. Bazen doğrularınla gurur duyuyorsun. Eksiklerini görüyorsun, o oturduğun yerde. Nasıl telafi ederiz diye dertleniyorsun sonra. Sonra bakıyorsun ne telafiye ne mücadeleye gücün var! Bağdaş kurup oturmak daha mantıklı geliyor orda. Belki gücün gelir yeniden kalkarsın, belki uzun bir süre daha oturmaya devam edersin. Ama şunu hiç unutmazsın; sen orda otururken kim geldi elinden tuttu ya da başına omuz oldu. Kim destek oldu, yol gösterdi. Hiçbir şey yapmasa da gelip yanına oturdu… Yargılamadan, suçlamadan seni dinleyip anlamaya çalıştı... Ya hiçbiri de yoksa bunların? Hasbünallahü ve nimel vekil...