ÖĞRENMEK Puslu bir yolda yürüyordu. Her yer sisle kaplıydı. Yolunu, pusulasını kaybetmişti. Hangi yöne gideceğini bilmiyordu. Kafasının içinde sorular silsilesi dönüyordu. Önüne iki yol çıkmıştı. Önemli bir yol çıkmazına girmişti. Belki de hayatının en önemli anlarından biriydi. Duygu karmaşası içindeydi. Seçtiği yol geleceğini belirleyecekti. Kendini hiç bir yere ait hissetmiyordu. Çünkü , sahip olduğunda değil , ait olduğunda o ev senindir. O sırada ruhunun sesini duydu. Kendisine ruhunun gözleriyle baktı, ruhunun derinliklerini hissetti. Hayatı boyunca hep beklenti içindeydi. Beklenti , zihnin geleceğe attığı bir tohumdur. Siz o tohumu hangi düşünceyle , hangi duyguyla ekerseniz yaşamda size aynı nitelikte hasat sunar düşüncesini taşıyordu . Bir anda önünde bir kapı açıldı. Nasip kapısı , kilitli sandığın bir bahçeye açılır diye geçirdi kalbinden. Yüreğinden bir ses işitti ; Hadi kalk, kendi ışığını yak . Rüzgara teslim olma .Kendi denizini yarat. Bazen bir damla cesaret , koca bir dalgayı başlatır. Kendisine Ben Kimim ? Sorusunu sordu, Farklılıklarımız bizi biz yapan şeylerdir dedi kendi kendine. Kader dedi birden bire . Kader, en güzel hesaplaşmaydı .Zıtlıklar da ruhun pusulasıydı. . Bir anda tatlı bir rüzgar esti .Ruhunda bir incelik , kalbinde bir ferahlık hissetmişti. Sanki evren rüzgarın sesiyle kulağına fısıldıyordu. Kalbini dinledi. Bir adım attı. Yemyeşil bir ormanda yürüyordu. Çok susamıştı. Susuzluktan bayılmak üzereydi.Karşısına birden bire birisi çıktı. Onun elinden tuttu . Ben senin yanındayım.Korkma , her zaman yanındayım dedi. Su ikram etti.Kalbi de yolu gibi puslu , sisliydi. İnsanlara karşı güven sorunu yaşamaktaydı. Ama bir kitapta okuduğu cümleler aklına gelmişti .Bir yandan hiç tanımadığı , bilmediği , tatmadığı duygular yaşamaktaydı. Sanki onu yıllar öncesinden tanıyormuş hissi, büyük bir huzur , mutluluk yaşamaktaydı. Diğer tarafı da geçmişten yaralıydı. Kafasında sorular silsilesi..Kitapta okuduğu cümleler ise şöyleydi: Eğer iki insan birbirinin kaderiyse zaman, mesafe , koşullar farketmez.Gökyüzü yeryüzüyle yer değiştirse bile , o yollar bir şekilde kesişir. Çünkü , bazı kalpler birbirini bulmak için yaratılır. Araya yıllar da girse , suskunluklar da , yanlış zamanlar da o bağ kopmaz. Sadece sabırla bekler. Bazen çok geç olur gibi gelir.Biri baska hayatlara gider , diğeri kaybolur. Ama evren , eksik kalmış hikayeleri hep tamamlamak ister. Bu yüzden bazen küçük bir tesadüf , bir cümle , bir karşılaşma , bir bakış, koca bir yarım kalmışlığı yeniden başlatabilir. Kaderin planı sana her zaman açık değildir. Ama doğru kişi , yanlış zamanlarda bile sabırla tutunur. Aranızdaki bağ , zamandan değil , ruhtan geçer. Ve bir gün , O olması gereken kişi, tam da olması gereken anda karşına çıkar .Eğer iki insan gerçekten birbirine aitse, kopmazlar. Sadece yolculukları biraz uzar. Ama sonunda hep bulurlar.Çünkü , kader yolu bilir. Diyordu cümlelerde. Acaba karşılaşmamız kaderin planımıydı ? Diye içinden geçirdi.Kafasının içinde sorular dönüyordu. Karşılaştığı kişi ona çiçekli yolların açılacağı ,bahçenin başlangıcının,hayatında yeni başlangıçların ,umutların belireceği, hayatına girecek mucizeleri öğrenmesi için açılan kapılardı. İnsanın hayata geliş amacı , yaratılış amacı da öğrenmekti. Bu kişilerin karşılaşma amacı da tam olarak buydu. Birbirlerine öğretmen olacaklardı. Birbirlerindeki eksik yanlarını tamamlayacaklardı. İkisi de birbirinin ruh eşi, birbirlerinin aynasıydı.Aynı frekansta buluşmuşlardı.Hayatın onlar için hazırlamış olduğu güzel bir planı vardı.Birlikte güzel bir bahçeye doğru el ele yürüdüler.