Ülkemizde maalesef "projecilik" diye tarif edeceğimiz (belki salgın hastalık teşhisi koyacağımız) bir durum yaşanıyor. İnsanlar neredeyse bir köşeye oturup, çay kahve içmelerini dahi proje diye takdim edecekler. Vallahi 3-5 kişinin bir araya gelip kitap okumasının bile proje diye sunulduğunu görmüştüm. Nerede neydi, şimdi hatırlamıyorum. İleride proje olmazsa, tuvalete bile gitmeyecek belki insanlar, bilemiyorum. İşin ironisi bir yana. Gerçekten böyle düşünen bir tek ben miyim? - İş yapıyor gibi görünüp, - Ülkeye, insanlığa değer üretiyor gibi sunulan, - Süslü sözlerle vitrinlere çıkarılıp pazarlanan, - 3-5 (bilmiyorum belki çok) kazanılan bir şey gibi geliyor bana bu projecilik işi. Bunların hepsi olabilir tamam, ama benim kaygım çok daha başka. Hakikati ve sahiciliği boğan bir şey gibi geliyor bana. Ve dahası, maddi bir karşılık olmadan ülke ve toplum için herhangi bir şey yapmayı aklımızın ucundan bile geçirmeyeceğiz belki. Normal, insani, ahlaki diyeceğimiz davranışları, görgülü, incelikli, kolay, güzel, faydalı hâl ve hareketleri, yardımlaşma, dayanışma, özveri, empati, diğergamlık gibi erdemleri dünyamızdan çıkaracağız belki de. Samimi söyleyeyim, bu konu benim his dünyamda böyle. Bir vakitler AB, Dünya bankası gibi kurumların tarıma yönelik hibe proje veya programları vardı. Güya çiftçiye destek diye paralar dağıtıldı ülkemizde; önce, ekildiği söylenen (beyan edilen) toprak miktarı, tüm ülke toprağının birkaç katına çıktı. Proje veya hibe programı nasıl bir gerçeküstü etkide bulunduysa artık! Fakat 3-5 yıl sonra köylü, çiftçi ektiği toprağı da ekmemeye başladı. Aradan yıllar geçmiş, ben hâlâ "o projenin veya programın gerçek amacı bu muydu?" diye kendi kendime sorar dururum. Yine AB projesi adı altında Türk köylüsüne cahil muamelesi yapan ve süt sağmayı öğreten projeler gördü bu gözler. Marshall yardımları sırasında evinde koyunu, keçisi, ineği, mandası olan çocuklara okullarda süt tozu kaynatılıp içirilmesinden, ya da bahçesinde taze meyve sebzesi olanlara, yıllanmış yiyecek verilmesinden ne farkı var bunların. Yenilerini artık takip etmiyor, görmezlikten, duymazlıktan geliyorum. Belki yaptıklarını anlatmakta, göstermekte ısrar eden olursa, dilimi tutup, "he, he, iyi olmuş, inşallah, maşallah" deyip geçebilmeyi umut ediyorum. Çünkü yeni dönemde insanlar artık yaptıklarının mahiyetini sorgulamadıkları gibi, bir de aferin bekliyor; bu tür şeyler için yüksek düzeyde, takdir, övgü, ödül bekliyorlar. İnanın içime hiç sinmiyor, inanmıyorum. Bu yüzden uzak duruyorum. Her şeye rağmen, "yine de inşallah, ülke için, toplum için, gerçekten faydalı projeler de yapılıyordur" diyorum.