Bugün yaşadığımız ekonomik sıkıntılar, kaybolan değerler ve derinleşen toplumsal kriz bize kritik bir soru sorduruyor: Türkiye'de toplum nereye gidiyor? Bu kısa yazı, sorunların temeline değinirken ortak bir çıkış yolu ve yeniden diriliş ihtimalini de hatırlatma amacı taşıyor. Topluma ve yapabileceklerimize dair; İnsanlar amaçsız, herkes kendi başına yahut kimsesiz. Toplum, toplum olma vasfını hayli kaybetmiş. Toplumu bir arada tutan değerler neler, çoktan unutulmuş. Adeta Hobbes'un "insan insanın kurdu" dediği yıkıcı, öldürücü sefil bir hâldeyiz. İdealler yok olmuş. Bedenler yorgun, zihinler karmaşık. Kendini ruhen ve bedenen iyi hisseden insan sayımız azalmış. Geçim zorlaşmış. Yürekler daralmış. Kaygı, korku dağları sarmış. Herkes günü kurtarmanın derdine düşmüş. Çocuklarımız aç perişan, pek çoklarımız zombi, kalanı yamyam olmuş. Devlet malı deniz yemeyen keriz; yetim hakkı en tatlı besin olmuş. Hırs gözlerimizi bürümüş. Makam, mevki, şatafat, zenginlik hevesi gözlerimizi kör etmiş, ruhlarımızı çürütmüş. Kayırmacılık artmış, vurgunculuk artmış, suç artmış. Toplumsal kuralsızlık, amaçsızlık artmış. Zengin malına mülküne milyonlar katmış. Fakir ne yapacağını şaşmış. Cümle âlem, çoluk, çocuk, genç yaşlı üç kuruşun derdine düşmüş, market market dolaşmaya başlamış. Yokluk ve arzular bir araya gelmiş. Cinsel, bedensel hazlar tüm benliğimizi sarmış. Fuhuş almış yürümüş, bedenler pazarda, terazide alınır satılır olmuş. Bir arınmaya, durulmaya ihtiyacımız var. Canlanıp kendimize gelmeye; birbirimize selam vermeye. Toplum olduğumuzun bilincine varıp, hep beraber kolları sıvayıp daha kolay, daha insanca, daha güzel bir hayatı hepimiz için dürüstçe inşa etmeye. Daha çok ekmeye, biçmeye, birbirimize güvenip yeni bir yol açmaya ihtiyacımız var. Serin, taze bir rüzgar esintisinde soluklanıp, vira bismillah deyip ayağa kalkmaya. İnsana, dağa, taşa, yerdeki karıncaya bir tebessüm edip çorak topraklarda yeni ve güzel bir tohum ekmeye ihtiyacımız var.