PAPATYA AĞLIYORDU Bir varmış, bir yokmuş, evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, ormanın derinliklerinde birbirinden güzel, mis kokulu, rengarenk çiçekler, hayvanlar, bir papatya ve kelebek yaşarmış. Herkes mutluluk içinde yaşıyormuş. Günlerden bir gün ormandan acı sesler duyulmaya başlamış. Ormanda çok büyük bir yangın çıkmış. Bütün hayvanlar kaçışmaya başlamış. Kötü kalpli bir cadı ülkeyi lanetlemiş. Orada yaşayan bir prensesin güzelliğini kıskanmış. Kalbi kötülüklerle doluymuş. Herkesin acı çekmesinden mutluluk duyuyormuş. Ama bir gün papatya ve kelebeğin aşkına tanık olacağına, bu aşkın büyüsünden etkilenip iyi bir periye dönüşeceğinden habersizmiş. Kelebek çok iyi kalpli, rengarenk kanatları olan, ormanda herkese iyilik yapan bir periymiş. Ama bir gün ormandaki nehre gidip ağlamış. Bir dilek dilemiş. Su perisi dileğini kabul etmiş. KELEBEK: — Özgür olmak istiyorum. — Uçmak istiyorum. — Bütün ülkeleri görmek, gezmek istiyorum, demiş. Bir anda kelebeğe dönüşmüş. Mutluluktan kanat çırparak ülkeleri gezmeye başlamış. Sanki dans ediyormuş. Rengarenk kanatları ve bir sürü benekleri varmış. Ormandaki tüm hayvanlar ona imrenerek bakarmış. İyilik yapmaktan hiç vazgeçmemiş. Ama bir gün çok güzel bir papatyayla tanışmış. Papatyanın sesi çok güzelmiş. Her gün şarkılar söylüyor, güzel sesiyle herkesi büyülüyormuş. Orman şenleniyormuş sanki. PAPATYA: — Ben çok güzel bir papatyayım. — Masumiyeti, sevgiyi simgelerim. — Çok güzel sarı tacım var benim. — Bembeyaz yapraklarım var benim. — Çok güzel kokan bir çiçeğim. Kelebek onu hayranlıkla izlemiş. Papatya sanki büyülü bir ışık gibi parlıyormuş. Sonra o acı ses belirmiş. Herkes kaçışıyormuş. Papatya yerinden hareket edemiyormuş. KELEBEK: — Şimdi yapacağım şey için senden çok özür dilerim. Belki biraz canın yanacak. — Ama seni burada ölüme terk edemem. Seni kurtarmak zorundayım. — Lütfen bana kızma, olur mu? demiş. Ormandaki yangından papatyayı kurtarmış. Çok güzel bir ülkeye götürüp onu şatonun bahçesine ekmiş. Ona olan aşkını itiraf etmiş. Kelebek susmuş, susmuş. Ağlamış, ağlamış gizlice. Ama bir kelebeğin ömrünün bir günlük olduğunu bilmiyormuş. Kelebek aşkına karşılık bulamayınca renkleri, benekleri bir bir solmaya başlamış. Papatya bu duruma çok üzülmüş. Kelebek, papatyanın köklerinin içine düşmüş. Orası bundan sonra onun evi olacakmış. Papatya konuşmaya başlamış. PAPATYA: — Uyan, lütfen uyan! — Aç gözlerini. Seni seviyorum. — Sesimi duyuyor musun? Kelebek uyanmıyormuş. Papatya, kelebeğe sesini bir türlü duyuramamış. Papatya her gün yavaş yavaş solmaya ve yapraklarını dökmeye başlamış. Kelebeğin papatyaya yaptığı iyiliği papatya hiç unutmamış. Her gün sessizce ağlamış, ağlamış. Yaprakları birer birer dökülmüş. Papatya da kelebeğin aşkından ölmüş. Cennette kavuşup, mutlu olmuşlar. Onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine...