KALABALIKLAR İÇİNDE YALNIZLIK Bu gece gökyüzü çok kararmıştı. O karanlığın içinde parlayan tek şey yıldızlardı. Sanki bana göz kırpıyorlardı. Işıltıları baş döndürücüydü. Birden yürümeye başladım. Her yerde sararmış sonbahar yaprakları vardı. Yaprakların hışırtısı yüreğime dokunuyordu. Hafiften ahmak ıslatan yağmurlar başlamıştı. Yağmur damlaları ince ince içime işliyordu. Yürüdüm. Yürüdüm. Birdenbire kendimi bir çocuk parkında bulmuştum. Bir banka oturdum. Çocuk parkında küçük bir kafe fark ettim. Telefonumun zil sesi dikkatimi çekti. Arayanlar arkadaşlarımdı. Beni beklediklerini söylediler. Kararsızdım. Bir ışık fark ettim. Işığa doğru yürüdüm. Arkadaşlarım beni bekliyordu. Gülümsedim. Oturduk, sohbet ettik. Kendimi kalabalıklar içinde yalnız hissediyordum. Salıncaklara baktım. Yapayalnızlardı. Çocukların cıvıltıları yoktu. Ruhsuzdu, sessizdi. Gecenin karanlığında insanların sohbetiyle birbirine karışıyordu. Çok kalabalıktık. Sohbet ediyorduk. Sahte gülücükler. Gecenin karanlığında, insanların kalabalıklarında kahkaha atarken birden bire kendimi çok yalnız hissetmiştim. Dostluklar, arkadaşlıklar da, hayat da koca bir yalandan ibaretti. Gözlerim boş salıncaklara takıldı. Her şey çok sessizdi. Ama her taraf çok kalabalıktı. Kalabalıklar içinde sessizlik. Gözyaşlarım birdenbire süzülmüştü. Tutamadım. Yıllarca sakladığım hüznüm, boş salıncaklarla birlikte, gözyaşlarımla birlikte süzülmüştü. Yanaklarım ıslanmıştı. Arkadaşlarla fotoğraflar çektik. Mutlu tablo gibi görünen resimlerde büyük hüzünler saklıydı. Ağaçlardan dökülen sonbahar yaprakları, parktaki çimenlerle dans ediyordu sanki. Caddeler kalabalık, park kalabalık. Ama bir o kadar da sokak lambalarının ışığında karanlık. Zıtlıklar. Mutlu gibi görünen hüzünlü insanlar. Sahte maskeler, sahte dostluklar, sahte insanlar. O karanlığın içinde güzel görünen tek şey sokak lambalarının ışıkları ve gökyüzünde parlayan yıldızlardı. Gece olmuş, herkes evine çekilmişti. Yıldızlar göz kırpmaya devam ediyorlardı. Yağmur dinmiş, kaybolan yıldızlar geri dönmüştü. Bir tek güzel parlayan yıldızlar, yağmur damlaları varken kaybolmuştu. Gecenin sessizliğinde yok olmuşlardı sanki. Yağmurun dinmesiyle, kaybolan bulutlar, ay ışığı ve yıldızlar geri dönmüştü. Sanki evlerine geri dönmüşlerdi. Herkes evindeydi. Masamdaki çiçekler odamı güzel kokularıyla süslüyordu. Kalemlerim, kağıtlar ve ben. Gecenin sessizliğindeki tek dostlarımdı benim. Soft bir müzik, loş ışık odamı aydınlatıyordu. İçimden bir ses: "Hadi kalk, bir şeyler yaz," dedi. Sanki kalemim birdenbire konuşmaya başlamıştı. Durduramıyordum kendimi. Sessizlik ve yalnızlık bana şifa oluyordu. İçimi huzur kaplamıştı. Yüzümde bir tebessüm belirmişti. İçimde garip bir duygu; huzur, mutluluk ve özlem. İçimde nedenini bilmediğim bir çocuk sevinci. Bir yandan da şiir yazıyordum. Kalemim sanki dans ediyordu. Saatler çok hızlı geçmiş, sabah olmuştu. Her yer aydınlanmıştı. Güzel bir kahvaltıyla günü selamlıyordum. Güzel bir gün daha beni bekliyordu...