Eski vakitlerde, "Devletin malı deniz, yemeyen domuz" diye korkunç bir söz vardı. Eski dediğim o kadar eski değil, bizim çocukluk, ilk gençlik yıllarımızdı. TDK'da bu atasözü var ve anlamı şöyle açıklanıyor: "Devlete hıyanet etmeyi sanat hâline getirenlere göre devletin bitmez tükenmez malı vardır. Yolunu bulup ondan aşırmayan budaladır." Sorarım size, "İçimizde kaç kişi böyle düşünmüyor veya davranmıyor?" Bizler belki bir sürü, bir kitle, bir kalabalık olduk fakat görünen o ki belki de hiçbir zaman doğru dürüst sağlıklı işleyen, ahlaklı ve rasyonel, yani makul bir toplum olamadık. Hiçbir vakit bir araya gelip birbirimizle samimiyetle konuşmadık, ne de hiçbir art niyet taşımadan ve aramadan can kulağıyla birbirimizi dinledik. Yaşadıklarımızın hepsi bundan. Ve bugün hâlâ bir araya gelip konuşmaya yaklaşmıyor kimse. Herkes bir köşede söyleniyor, sızlanıyor, kızıyor, şikâyet ediyor, belki kendini kahrediyor. Ama zinhar bir araya gelip konuşalım demiyor. Benim gibi, bunu diyenlere de ya kulak tıkıyor, ya dudak büküyor ya da burun kıvırıyor. Gördüğüm kadarıyla hiçbirimiz birbirimize değer vermiyoruz. Saygı duymuyoruz. Her birimiz kıt akıllarımızı beğeniyor, lafa gelince, şu ortamlarda mangalda kül bırakmıyor; sabah akşam dünyaya nizam veriyoruz. Hâlbuki, korkak, cahil, bencil, makam-mevki düşkünü, küçük menfaatler peşinde koşan, bu uğurda hiçbir değer tanımayan ahlaksız kimseler olduğumuzu bir türlü kendimize söylemiyoruz. Hem tek tek her birimizin hem de hepimizin faydasına, iyiliğine müreffeh bir toplum, huzurlu, güvenli, saygın bir ülke nasıl oluruz demiyoruz. Ya "ben ne kaparım, ne koparırım, neyi, nereyi yağmalar, talan ederim" diye bakıyoruz. Ya da çirkin, ahlaksız suretlerimizi görünmez kılmak için etnik, mezhepsel, ideolojik, siyasi bir sürü sahte ve yıkıcı kimliğin ardına gizleniyoruz. O tür şeyleri bayrak yapıp meydanlara, sokakalara çıkıyor, kendimizi adeta bir şeylere göğüs geren bir kahraman yahut havari gibi pazarlıyoruz. Hâlbuki, bizler, asgari müştereklerde buluşabiliriz. Hepimize ait kaynakları ve değerleri koruyabilir, geliştirebiliriz. "Taş taş ile duvar olur" diyebiliriz. "Danışan dağları aşar, danışmayan düz ovada şaşar"; bunu yaşayarak öğrendik diye samimice birbirimize itiraf edebiliriz. El ele verip, huzurlu, güvenli, müreffeh bir toplum ve ülke olabiliriz. Bunun için çok şeye ihtiyacımız yok. Gökyüzünü satın almamıza gerek yok, ruhumuzu şeytana satmayalım yeter. Bunun için, biraz dürüstlük, biraz saygı, biraz ahlak, biraz hakkaniyet, biraz basiret, feraset... İnsanca bir başlangıç için, samimiyetle yola çıkmak için bunlar yetecektir. Yıllardır yaptığım çağrıyı yineliyorum. Bir araya gelip, dürüstçe, samimice konuşmaktan başka bir çaremiz ve yolumuz yok. Kim ki, topluma dair zerre kaygı güdüyorsa, kim ki içinde insanlığa dair zerre bir değer taşıyorsa, kim ki biraz ahlak, izan, insaf, vicdan sahibi ise, tanıdığımız tanımadığımız dürüst ve ahlaklı insanlarla bir araya gelip, birbirimizi dışlamadan, sorgulamadan, yargılamadan asgari müştereklerde buluşup ortak meselelerimizi dürüstçe ve samimiyetle konuşmak zorundayız. Diğer türlü lafa gelince vatan, millet, hak, hukuk diyerek karlı dağdan kar bağışlayıp, insanca bir araya gelip dertlerimizi, meselelerimizi konuşalım, dertlerimize hep birlikte derman arayıp bulalım deyince kar suyu gibi kaybolanların riyakarlığı, sorumsuzluğu ve ahlaksızlığı ile pekişen fasit dairede dolaşacağız ve bu ortamlarda ilanihaye hiçbir değer üretmeden söylenip duracağız. Toplumumuzda, ülkemizde, yakınımızda, uzağımızda yaşanan her acıdan, kaybettiğimiz her candan hepimiz sorumluyuz. Ama daha fazla, ama daha az. Fakat sorumluyuz. E-posta adreslerimiz, DM'lerimiz, telefonlarımız eminim birbirimizle iletişim kurmak için yeterli olacaktır. Bu konulara dair dertlenen, dürüstçe zihin yoran herkesle asgari ortak zeminde buluşup konuşmak zorundayız. Bu hususu ülkesini seven, dürüst, ahlaklı herkese tekraren duyuruyor ve adım atmanızı rica ediyorum. Sevgilerle...