Hayatımız artık 24 saatlik hikâyelere sığacak kadar minimal. Sabah gözünü açar açmaz, “Bugün ne hissediyorum?” yerine, “Bugün hangi filtreyle hissetmeliyim?” diye düşünüyorsun. Hayat değil, hayatın editlenmiş fragmanı kaldı elimizde. Gerçek zamanlı kurgu. Arkadaşların Ege’de denize giriyor, sen evde “Mutluyum 🌞” etiketiyle story atıyorsun. Gerçek mutluluk mu? Yok, o artık Wi-Fi bağlantısı gibi: çekmediğinde panik, çektiğinde sahte. Bir elinle story izliyor, diğer elinle soğumuş kahveyi tutuyorsun. Kedinin yanından sessizce geçip kahveni dökmeden yürüyebilmek: modern çağda bir başarı. Her hikâye bir yalan makinesi. Biri slow motion’da kahve döküyor, yanında “Bugün harika başladı!” yazıyor. Ama o kahve yere değdiği an hayatı da yere serildi — biz görmedik, çünkü müzik çok güzeldi. Gerçekliğin artık reklamı yok. Sadece filtreli versiyonu satılıyor: “Parlaklık artırıldı.” “Gözler büyütüldü.” “Çene inceltildi.” “Ruh bulanıklaştırıldı.” Telefon ekranında gördüğün yüz, aynadakinden farklı değil… bambaşka bir tür. Yeni çağın görünme şekli: dijital maske. Gerçek his? Geri planda kaldı. “Mutluyum” diyen depresyonda, “Harika gidiyor” yazan içten içe çöküyor, “Gülüyor gibi duran” aslında her sabah içinden geçiyor. Story, artık bir içerik değil, bir duygu zırhı. Bir maske. Ve her gün bir yenisini takıyoruz: “Bugün pozitifim” maskesi “Başarı hikâyesi” maskesi “Enerjik sabah” maskesi “Hiçbir şey olmamış gibi devam ediyorum” maskesi Ama altı hep aynı: Biraz dağınık, biraz eksik, biraz kayıp. Belki de gerçek yüzümüzü kimse görmeyecek. Çünkü o, story’de değil — story’nin dışındaki karanlık odada, perdeler kapalıyken yaşanıyor. Ve biz, her maskeyi biraz daha incelterek, kendimizi biraz daha silikleştiriyoruz. Kendi hayatımızın başrolü değiliz artık. Sadece iyi ışıkta çekilmiş birer figüranız.