Hiçbir ayna güzel göstermezmiş, güzeli gören kişinin gözleri imiş. Mesele insanın insana kalbi ile ve kalbi kadar güzel ve iyi niyetli bakmasına bağlıdır. Her insanın kalbinin büyüklüğü avuç içi kadar bir organdır. Düşünsenize bu avuç içi kadar organın içine neleri sığdırdık. Doğduğumuzdan bugüne kadar anne baba ve aile sevgisi ile başlayıp örnekler sıralamak ile bitmez. Kime bu örneklerin içinden hangisini daha çok seviyorsun diye soracak olsak hepimizin dilinden düşecek kelimeler aslında bellidir. Onun yeri başka… Peki bu avuç içi kadar organa bu kadar şeyi sığdırmak yetmez gibi bir de birilerine yer ayırmak nasıl oluyor? Ya da gönül aynamız onu farklı bir göz ile mi yansıtıyor ya da kalbimiz beynimize farklı bir komut mu veriyor. Hayır hayır insan kalbi ile sevebilen ve ansızın hesapsız kitapsız aşık olabilen bir canlı. O zaman sevmek beyin ve düşünmek ile gerçekleşen bir şey değildir. Peki nasıl oluyor da bu avuç içi kadar organ bizim vücudumuzda o kadar işin içinde duygularımızı da kontrol ediyor? Buna bir açıklama getirmek çok güç. Aşık olduğumuz biriyle telefonda dahi konuşurken sesin titremesi kalp atışlarının değişmesi veya heyecanlanmak ya da onu üzecek bir söz söylemekten korkmak gibi bunlara benzer bir çok olayı kalbimizde hissediyoruz. Konu burada biraz da olsa açıklığa kavuşmuş oluyor. İnsan beyni ile düşünen ama duygu ve hisleri ile yaşayan bir canlı türü… Hislerimiz bizim bu hayattaki aldığımız tüm kararlarda bu kadar etkili ise akla gelen çok garip bir soru oluşuyor… İNSANIN KALBİ BEYİNİNDEN DAHA ZEKİ OLABİLİR Mİ?