Hayatım boyunca tam yirmi dokuz yaz tatili masa başında oturup harita metot deftere sorular yazıp çözmeye uğraşmak ile geçti. Yirmi yaşında matematik bölümü ikinci sınıf öğrencisi iken cebir dersinden yaz okuluna kalmıştım. Tüm yaz tatilim kütüphanede ders çalışarak geçmişti, çünkü korkuyordum. Okulu dört yılda bitirmek zorundaydım, aksi takdirde babamın yüzüne bakamazdım. Evet bu otuzuncu yaz tatilim. Ve bu yazı diğerlerinden farklı kılan defterim açık, kalemim elimde olmasına rağmen yazamıyorum. Çünkü bulanık görüyorum. Yedi yıl önce tip 2 diyabet hastası olduğumu öğrenmiştim ve bu hastalık zamanla kılcal damarların olduğu her organı etkilediğinden artık net göremiyorum. Bulanık görünce gözlerimden yaşlar süzüldüğünü fark ettim, evet artık yolun sonuna gelmiştim. Yaşlandığımı fark ettiğim için ağlıyordum. Soğuk günlerde incecik kıyafetler giydiğim, saatlerce güneşin altında uyuduğum günler geride kalmıştı. Sabah uyandığımda mutlu olmak yerine bel ya da diz ağrısı, düşük şekere bağlı baş dönmesi ve parmaklarımın titremesi yeni yol arkadaşım oldu. Aslında şöyle iyice bir düşünüyorum da, yaşlılığın bahtsız bir çağ olarak görülmesini dört nedene bağlıyorum: İlki, faal çalışma hayatından uzaklaştırması; öğrencilerim dahi yapamadıkları soruları genç öğretmenlere soruyorlar. Teneffüslerde genç, yeni mezun öğretmenler beni sohbete dahil etmiyorlar. İkincisi, bünyeyi zayıflatması; elli adım sonra soluk soluğa kalıp oturmak zorunda kalıyorum. Üçüncüsü, hemen hemen tüm zevklerden mahrum etmesi; kendimi ermiş Yusuf gibi hissediyorum. Yemek yemeğe, tatile gitmeye ihtiyacım yok. Sevmek, aşık olmak ve cinsellik yaşamak; hatırlayamadığım duygular… Dördüncüsü de ölümün bir adım ötede bekleyişi. Her geçen gün yatalak olmadan ölmek için Allah’a daha çok yalvarıyorum. Allah hepimize hayırlı ölümler nasip etsin.