İyi niyet taneciklerinin tek tek erimeye başlaması, sabır faktörünün de tükenmesiyle insan büyük bir buhranın içinde bulur kendini. Bu buhran tüm var olanlarıyla birlikte hiç olmamışlarının gelgitleriyle psikolojiyi alt üst eder. İnsan var olmak ile yok olmak arasındadır. Belki fiziken vardır fakat ruhen yoktur. O yıkım çok ağırdır. O noktaya gelmesinde daha önce hiç deneyimlemediği, belki de kaldırabileceğinden daha ağır yükler yüklenmiştir. Geçmişten gelen bütün simalar artık yoktur. Bilinenler bellekten kendini atmıştır. Bir çocuğun yürümeye başladığı ilk adımlardaki çabası gibi bir tepkide bulunur. Soğuk ve yabancı… Artık herkese böyledir insan. Sanki yabancı bir ülkede bulunan ve bulunduğu ülkeye ait ne dil ne başka bir şey bilmeyen bir yabancı gibi. Ölüm ağır ağır yükleniyordur fikirlerde. Bir yakarış dilde, “Ben kimim?”