TARAF OLMAK ZORUNDA MIYIZ?! Taraf Olmadan Adil Olabilir miyiz? Taraf olmayan bertaraf mı olur, yoksa haklının yanında mı kalır? Toplum olarak her konuda taraf tutmaya o kadar alıştık ki, ortak bir paydada buluşmayı unuttuk. Siyasetten futbola, kamu harcamalarından sosyal medya tartışmalarına kadar her alanda “biz” ve “ötekiler” olarak bölünüyoruz. Kendi görüşlerimizin mutlak doğru olduğuna inanıyor, karşı tarafın haklı yanlarını bile reddediyoruz. Peki, bu fanatizm bizi nereye götürüyor? Yanlışı Savunmak mı, Yoksa Örtmek mi? Günlük hayatımızda, sorunları çözmek yerine kimin tarafında olduğumuza bakarak hareket ediyoruz. Örneğin, biri kamu kaynaklarının gereksiz harcamalarla israf edildiğini eleştirse, hemen karşı tarafın başka bir yanlışını örnek gösteriyoruz. “Sen önce belediyelerin konser harcamalarına bak!” diyor diğer taraf. Böylece, bir yanlışı başka bir yanlışla örtüp, ikisini de normalleştiriyoruz. Bu döngü, sadece harcamalarla sınırlı değil. “Sizin belediyeniz yolsuzluk yaptı” suçlamasına, “Sizinkiler de farklı mı sanki?” cevabı geliyor. Sonuç? Yanlışlar sessiz bir mutabakatla örtülüyor, kimse hesap vermek zorunda kalmıyor. Böylece karşılıklı olarak bir yanlışı savunmak için başka bir yanlışı örnek göstererek her iki yanlışın da üzerini kendi ellerimizle örtüyoruz. Bu şekilde yanlışı yapanın yanına kâr kalıyor. Her alanda böyle, aynı fanatizm! Örneğin: Bir ünlünün siyasi bir konuda yaptığı yoruma, hayranları hemen destek çıkarken, karşı grup onu linç ediyor. Kimse yorumun içeriğini tartışmıyor; sadece ünlünün hangi “tarafa” yakın olduğuna bakılıyor. Ya da sporda; Spor, fanatizmin yoğun olduğu bir alan. Örneğin: Bir futbol maçında hakemin verdiği karar tartışılırken, bir takımın taraftarları kararı “adalet” olarak görürken, diğer taraf “haksızlık” diye isyan ediyor. Aynı pozisyona bakarken bile taraf tuttuğumuz için objektif olamıyoruz. Bir başka fanatizm de yargı alanında yaşanıyor; hakimin verdiği bir kararı kendi tarafımızdan değerlendirip, ya kesinlikle karşı çıkıyor, ya da kesinlikle destekler bir tutum alıyoruz. Verilen karar adil mi, karar haklının mı yanında, yok sa güclünun mü? İçeriğine hiç bakma gereği duymuyoruz bile. Bu örnekleri çoğaltmak mümkün! Esas olması gereken, haklıya haklı demek, yanlışın karşısında hep birlikte durmak değil mi? Ancak o zaman yanlışların yapılmasının önüne geçebiliriz! Peki, fanatizme varan bu taraf olma halimiz niye? Bilgi eksikliği ya da yanlış bilgilerle besleniyoruz. Farklı bakış açılarını anlamak yerine, ait olduğumuz grubu sorgulamadan savunuyoruz. Birey olmaktan çıkıp, “biz” ve “siz” ayrımında kendimizi daha güvende hissediyoruz. Oysa gri bir tabloya bakarken, birileri “beyaz” derken diğerleri “siyah” diyor. Bu kutuplaşma, toplumsal barışı tehdit ediyor. Çözüm elimizde; Bu arada, yapılan haksızlıklar, hatalar yok mu? var tabi ki; hem de çok! Ama bu şekilde davranarak haklıyı, doğruyu nasıl bulacağız? Nasıl göstereceğiz? Herkes için daha iyi bir toplum, ancak yanlışa yanlış demeyi öğrendiğimizde mümkün. Kimin yaptığına bakmadan, her yanlışın tüm toplumu etkilediğini unutmamalıyız. Pazarda, markette, otobüste hayatın zorluklarıyla yüzleşen hepimiziz. Yanlışın cezasını vatandaş ödüyor. “Kabul edilmiş bir hata, kazanılmış bir zaferdir.” Doğruya doğru, haklıya haklı deyip, yanlışın karşısında durmak hepimizin faydasına olmaz mı? Napolyon'un dediği gibi "Bir fanatiğin kafasında, aklın girebileceği hiçbir yer yoktur." Öyleyse bize düşen görev, aklımıza yer açmak! Sizce, bu döngüyü kırmak mümkün değil mi? https://x.com/hseynalayan1