Sonbahar gelir okullar açılır ve evlerde bir sürü kış hazırlıkları olurdu. Belki herşeyimiz tam yerinde değildi, birçok şeyimiz eksikti. Belki çok başarılı da değildik ama yine de severek isteyerek giderdik okula... Okuldan sırtımızda kocaman çantalarla döndüğümüzde annelerimizi, komşularla toplanıp da erişte yaparken, ya turşu ya konserve yaparken ya da çuvalla aldıkları mercimek bulguru ayıklarken bulurduk. Ee tabi kadınlar toplanır da yemek olmaz mı? :) Mis gibi yaptıkları katmeri, gözlemeyi tutuştururlardı elimize, bir de çay... Biz de biraz kendimizce yardım eder sonra oynamaya koyulurduk. O anların tadı bambaşka idi. Yıllar sonra biz de anne olduğumuzda neler yaşayacağımız bilmeden yaşardık. Şimdi yine sonbahar.. Havanın rengi de kokusu da aynı ama değişen çok şey var maalesef. İklim değişti, koşullar değişti, süreç çok farklı ve tabi anneler ve çocuklar da değişti. Bugün de okullar açıldı ama herkesin yüzünde maskeler, çantalar annelerin sırtında, bir virüs belası da başımızda... Yaklaşık iki yıldır uzaktan eğitim! gören çocuklar bugün sıralarında.. Kimi öğretmen gibi kimi öğrenciler de bu virüs belasından gidemedi okuluna. Bunlardan birileri de benim kızlarım. Ben karantinadayım, onlar varlıklarına duacı olduğum ananede.. İki yıldır açılsın diye gözlediğimiz okuldan yine uzaktayız. Süreç nasıl devam eder, neler olur bilmiyoruz, tıpkı çocukken bunların başımıza geleceğini bilmediğimiz gibi.. Acı olan çocuklarımızın bizim yaşadığımız güzelliklerden, doğallıktan mahrum yaşaması... Allah sonumuzu hayretsin..