Demokrasi, adalet, insan hakları, eşitlik, hürriyet… Ne güzel kavramlar ve duyuş ahengi olan kelimeler. Güzel kelimeler bunlar ama bir de bu kelimelerin muhtevasına bakmak gerekir. Elbette kimin tarafından söylendiği önemlidir. Fakat niçin ve hangi zamanda söylendiği daha önemli. Bütün bunları düşünce süzgecinden geçirip değerlendirmek ve sonra istenen veya lazım olan şeyi fiiliyata dökmek gerekir. Yoksa her vaade veya vaat görünümündeki konuşmalara inanırsak bir delikten değil bir, belki bin defa ısırılsak yeridir. Siyasi parti görünümünde ama toplumdan ziyade kişisel menfaatlerini kollayıp gözeten, adeta siyasi şirkete dönüşmüş unsurların laftan öteye geçmeyen vaatlerini de bu çerçevede değerlendirmek gerekir. Pek gösterişli amblem, isim ve tabelalara sahip olan bu siyasi organizasyonlar, herhangi bir coğrafyaya özgü olmayıp mekan ve zamanın müsait olduğu her yerde mantar gibi ortaya çıkarlar. Bundan mütevellit yarını belli olmayan bu tür hiziplere üye olmak insanı sonra hüsrana uğratabilir. Meseleyi biraz daha açarsak; gerçek demokrasinin yolunu kapatan bu taklitçi siyaset anlayışı, esasen halkı oyalayıp hedef şaşırtmaktadır. Bunların sebep olduğu çifte standart demokrasiye inanmamak gerekir. Çünkü geçmişte ve halihazırda sözde demokrasi denen ülkelerde insanların türlü türlü dertlerle boğuştuğuna tarih şahittir. Bu durumu o ülkelerde yaşayan insanların her biri belki bizzat görmüş ve tecrübe etmiştir. Elbette çifte standart demokrasiye maalesef halihazırda da saf ve temiz gönüllü insanlar, gerçek demokrasiymiş gibi inanıyor ve bu uğurda bedeller ödemektedirler. Ödenen her bir bedelin hatırı için devamlı bir şekilde mücadele etmeli ve asla yılmamak gerekir. Beden yorulur ama ruh her zaman dinç ve zinde bir şekilde yaşar beden ölse bile. Bundan dolayı bütün insanların eşit bir şekilde yaşamasına aracı olan gerçek demokrasiye inanmalı ve bu uğurda mücadele edilmelidir. Diğer bir deyişle; çifte standart demokrasi ile yönetilen ülkelerde bütün vatandaşlar için vatandaşlık hakları eşit şekilde gözetilmiyor. Fakat insanların ona inanması pek kolay olabiliyor. Her ne kadar Suriye, Mısır, İsrail, İran gibi bazı devletlerde siyasetçiler ve devlet adamları kendi ülkelerinde herkesin kanunlar önünde eşit olduğunu söylüyor olsa da, bu söylemlerin geçerli bir not olarak vatandaşlık karnesine eklendiği söylenemez. Çifte standart demokrasiye maalesef saf ve temiz gönüllü insanlar gerçek demokrasiymiş gibi halen inanıyor ve bu uğurda bedeller ödeniyor. Bütün insanların eşit şekilde yaşamasına aracı olan gerçek demokrasiye inanmalı ve bu uğurda mücadele etmeli. Ödenen her bedelin hatırı için devamlı mücadele etmeli ve asla yılmamalı. Beden yorulur ama ruh her zaman dinç ve zinde yaşar, beden ölse bile. Gerçek demokrasinin tam yerleşmediği ülkelerde cebir veya şiddet olmaksızın toplumun bilinçaltına neo-vatandaşlık denebilecek yeni bir model yerleştiriliyor. Bu model ile insanlar, var olan sisteme veya devlete köle olmaya mahkum hale geliyor. Çünkü burada ona uygun bir düşünce sistemi ve mekanizması zihinlere yerleştiriliyor. Böyle bir durumda, siyasetçiler için önemli görülen birtakım safsatalar vatandaşa dayatılıyor. Bu düşünce ve safsataların sahipleri olan hayal tacirlerine kanmamak doğru yolu iyi bilmekten geçer. Bunun için hem kişisel anlamda her bireyin kendisini geliştirmesi hem de kolektif bir şuur kültürüne sahip olmak gerekir. Yani içten dışa doğru dairevi bir şekilde toplumun aşama aşama bilinçlenmesi lazım ki doğru yola ulaşılabilsin.