Ruhun yarattığı varlık içinde hiçlikle meşgulken beden, ruha gebe olduğundan habersizce haylaz bir çocuk misali bir ömür boyu sağda solda yaramazlık peşinde koşturur ta ki nefes menfezden geçip nefs durağına ulaşana kadar.

Ruhuma muhalifim ama duygularıma değil. Bazen bu ikilemin tersine döndüğü de olur fakat zihnimin bir yerlerinde beni büsbütün bu muhalefetten uzaklaştıran zoraki düşünceler esir alır. Aklımı kemiren bu düşünceler silsilesi de demir parmaklıklardır diyordu baba oğluna: Ne Muhalifi!