MADALYONUN İKİ YÜZÜ İnsanlar gece ve gündüz gibidir. Tıpkı madalyonun iki yüzü olduğu gibi. İnsanların birbirlerine göstermek istemedikleri iç ve dış dünyaları vardır. Görünmeyen iç yüzlerinde ne acılar, dertler, ne sırlar gizlidir. Kabuk bağlamış görünmeyen yüzleri vardır. Hayatta en kötü şeyin önyargılı olmak olduğu gerçeği gibi. İnsana bunu ancak hayatı deneyimleyerek, tecrübeler yaşayarak öğreniyormuş. Hayatta bazen doğru bildiğimiz yanlışlarla karşılaşıyoruz. Her yeni deneyim ve tecrübelerden ders çıkarıp, hatalarımızı düzeltmeliyiz. Oysa ne kadar da yanlışmış önyargılı olmak. İnsanları hiç tanımadan yargılamak, sorgulamak, onlar hakkında yorumlar yapmak. Her insan saklı, gizli bir bahçe gibidir. Kalbinin derinliklerine indiğimizde çok büyük güzelliklerle karşılaşabiliriz. Tam tersi yoğurulmuş acılarla da. Çok gülen bir insanın yüreğinde iz kalmış dertler vardır. Bunu göstermez. Ya da çok üzgün görünüp, aslında hayatı çok seviyordur ama sırf kendini koruma altına almak adına hayatta mesafeli davranıyordur. Yeniden kırılmamak için. Bazen de art niyetli insanlarla karşılaşırız. İyi niyetinizi kullanmaya çalışırlar. Saygının adını saflık olarak nitelendirirler. Aslında kendilerini kandırdıklarının farkında bile değildirler. Böyle kişiler zehirli bir bahçe gibidirler. Sarmaşık gibi zehirlerler insanı. Toksik insanlardan uzak durmak en iyisidir aslında. Bazen gözlerimiz görmez. Sevgiye susamışlık, hayatımızda eksik olan şeyi tamamlamak isteği. Kendinizi iyileştirmeden bir başkasına iyi gelemezsiniz. Ne kendinize ne bir başkasına. İçimizdeki eksik parçayı kendimiz tamamlamalıyız. İnsanlar genellikle iç güdüleriyle hareket ederler. İnsanın kendisini tamamen güvende hissetmesiyle alakalıdır. İnsanın kendini güvende hissetmesi ilk anne karnında başlar. Bu süreçte anneye özel bir ilgi gösterilmesi gerekir. Bireyin, dünyaya gelişiyle ailesi ve çevre faktörleriyle devam eder. Sizce, kendini güvende hissetmek nedir? Çocukken ailemiz bizi tehlikelerden korur. Biz büyüdükçe kendimizi nasıl korumayı öğrenebiliriz? Tıpkı küçük bir serçenin yavrusunun yeni uçmayı öğrenmesi gibi ya da küçük bir bebeğin yürümeyi öğreneceği, atacağı ilk adımlar gibi. 7-12 yaşına geldiğimizde ise; kişilik, karakter gelişimi başlar. Bunlar birer süreçtir. Farkında olmadan büyür ve gelişiriz. Hayatla, zorluklarla tanışma zamanı gelmiştir. Bizleri çok zorlu sınavlar beklemektedir. İnsanın kendisiyle baş başa kaldığı, kendisiyle yüzleşmeye başlayacağı zamandır. Bu süreç; dikenli, düşe kalka, yaralarımızı sarmayı öğrendiğimiz bir süreçtir. İşte, tam bu sırada, insanların gece gündüz yani madalyonun diğer tarafını gördüğümüz dönemdir. Bu süreç. Bizi değiştirir, geliştirir. Hayatla yüzleşme zamanı gelmiştir. İnsanların iki hayatı vardır. Biri aile hayatı diğeri ise iş hayatıdır. Aile hayatı; ailesiyle geçirdiği zaman dilimi, diğeri ise iş yerinde işle ilgili, evraklarla zaman geçirdiği zaman dilimidir. Bazen insanlar çok iyi bir arkadaş, dost, sırdaş olabilir. Aile hayatında başarısızdır. Ya da tam tersi olabilir. Sonuç olarak değişmeyen tek şey; madalyonun iki yüzü olduğudur. İnsanların iki yüzü vardır. Maalesef hayatın gerçeğidir bu. Önemli olan insanları kendinde tanımamamız, önyargılı olmamızdır. Önyargı insana hata yaptırır. Doğru kararlar vermemizi engelleyebilir. İnsanlarla fazla zaman geçirerek onları tanımaya çalışmalıyız. Hatalarımızdan ders çıkarmalı, yeni bir hayat inşa etmeliyiz. Her şeye rağmen yaşamak, hayat çok güzel. Güneş ışınlarınızın ruhunuza, kalbinize dokunması dileğiyle...