GÜZ MEVSİMİ Her gün takvimden yapraklar birer birer dökülüyor. Yine geldi sonbahar, hüzün ayı. Yapraklar dökülüyor. Yağmurlu havalar geri döndü. Güneş sadece kendini ısıtıyor. Bize gülümsüyor. Geceleri caddeler bomboş. Sokaklar perili köşke dönmüş durumda. Gündüz ise insanlar telaş içinde. Herkes bir yere yetişmeye çalışıyor. İnsanların gözünde hüzün var. Yine geldi hazan mevsimi. Herkes neşesini kaybetmiş durumda. Çocuklar, gençler, yaşlılar, tüm insan grupları umutlarını yitirmiş. Çocuklar okula yetişmeye çalışıyor. Gençler geleceklerinden kaygılı birbirleriyle sohbet edip, yorumlar yapıyor. Sonbahar hüznü, insanların yüzüne çökmüş durumda. Yüreklerde hüzün, yüzde ümitsizlik, gözlerde umutsuzluk. Yine geldi sonbahar mevsimi. Sevgililerin ayrılık mevsimidir sonbahar mevsimi. Hazan geldi, yine ayrılık vakti diyor gözlerindeki ışıltıyı kaybetmişler. Dil konuşmasa da gözler her şeyi anlatıyor. Derin, anlamlı bakışlar. Ruhunun gözleriyle görebilirsin. Bazen sözlere gerek yoktur. Gözler, derin anlamlı bakışlar her şeyi anlatır. Yüzündeki tebessümünden, gözlerinin derinliklerinden anlarsın insanları. Bazen de davranışlarda gizlidir. Bu mevsim ayrılığın gerçekleştiği zaman dilimidir. Bazen de ayrılık iki ruhun birleşmesi için gereklidir. Yalnızlık bazen şifa iksiridir. Bazen bu geçişleri yaşamamız gerekir. Bazen sabırlı olmamız gerekir. Sabır, tutunmanın en büyük anahtarıdır. Her fırtınanın sonunda yeniden güneş doğar. Aslında tüm bu geçişlerin yaşandığı mevsimdir. Bazen de bir kişinin gözlerine bakmak nefes almak gibi gelir insana. İki kalp arasında görünmez derin bir bağ vardır. Bizim karşılaşmamız dersin. O yüzden hiçbir mevsime karanlıkmış gibi bakmamamız gerekir. Karanlık seni güçlü göstermez sadece yolunu kapatır. O yüzden hiçbir mevsimde olumsuz duygular yaşamamalıyız. Hazan mevsimi, güz mevsimi de olsa. Gülümsemeliyiz hayata, insanlara, doğaya ve tüm güzelliklere. Kimisine göre de veda mevsimidir. Her vedanın içinde yeni bir doğum vardır. Hayatın yeni mucizeleri bizim için yola çıkmıştır aslında. Farkında olmasak da. Kimisi de bu mevsimde korkuya kapılır. Kaybetme korkusu. Korku; hayallerinin gardiyanıdır. Hiçbir şeyden korkmamalı, korkularımızın üzerine gitmeliyiz. Mutluluğumuzu kendimizde inşa etmeliyiz. Bazen de hayatta hatalar yaparız. Bu da bize korkuyu getirir. Aksine hatalar ders içindir. Duygularımız, zihnimize bir radyo gibi frekanslar gönderir bu süreçte. Odaklanmada zorluklar çekeriz. Odak, frekansı belirleyen bir düğmedir aslında. Bu yüzden hep sevgi frekansında olmalıyız. Çünkü; biz hangi duygudaysak, evren bize onu yansıtır. Elinizi kalbinize koyun, gülümseyin ve sessizce fısıldayın. Ben ışığımın farkındayım. Ben sevgi frekansındayım. Ben titreşimimle geleceğimi inşa ediyorum. Bugün dünyaya ışığımı yayıyorum. Ne hissederseniz onu çekersiniz. Meditasyon ve olumlamalar yapın. Hangi mevsimde olursanız olun, gülümsemekten vazgeçmeyin, umudunuzu kaybetmeyin. Hayallerinizin peşinden koşun. Kaygılarınızdan kurtulun. Geleceğe umutla bakmanız dileğiyle...