Bazen fark ediyorum; çoğumuz yeni bir şeye başlamaktansa, bildiğimiz, tanıdığımız yerlere dönüyoruz. Boş vakitlerinde daha önce izlediği diziyi tekrar açanlar… Bitmiş bir filmi, defalarca izlemesine rağmen hâlâ keyif alanlar… Yıllar önce oynadığı oyunu yeniden yükleyenler… Hatta aynı kitabı tekrar tekrar okuyanlar… Belki o yapımı gerçekten çok seviyorlar. Belki de asıl özlenen, o yapımın hayatlarına dokunduğu zamandaki kendileri. Kim bilir? Bazen bana da oluyor. Nadir boş vaktim olduğunda, yeni bir şey denemekle, daha önce bana iyi gelmiş bir şeye geri dönmek arasında kalıyorum. Tanıdık olan her zaman güvenli geliyor. Yenisinde risk var; beğenmemek, sıkılmak, boşa vakit harcamak ihtimali var. Oysa eski dost gibidir bazı hikâyeler. Ne söyleyeceğini, nerede güldüreceğini, nerede hüzünlendireceğini bilirsin. Sürpriz azdır, ama huzur boldur. Bu sadece dizilerde, filmlerde, kitaplarda değil; insan ilişkilerinde de böyle. Özellikle belli yaşanmışlıkların ardından, çoğu kişi hayatına yeni insan almaktan çekiniyor. Mevcut çevresine sıkıca sarılıyor, yeni dostluklara kapı aralamıyor. Belki yorulmuşluktan, belki hayal kırıklıklarından, belki de hayatın temposunun dayattığı o sürekli yorgunluktan… Zaten seni tanıyan bir insanla sohbet etmek, yeni birini çözmeye çalışmaktan daha kolay geliyor. Ama hayat akıp gidiyor. Bir noktadan sonra bu akışı yakalamak imkânsızlaşıyor. Durup soluklandığımız anlar az; o anlar altından bile kıymetli. Çünkü giden zaman geri gelmiyor. Belki de bu yüzden, güvenli alanların sıcaklığından çıkmak, yeni bir pencere açmak gerek. Her insan başka bir dünya, her hikâye başka bir manzara, her deneyim başka bir yolculuk… Ve bu yolculuk, sadece bir kez yaşanacak. Bazen kendimize hatırlatmamız gerekiyor: Tanıdık olan iyidir, ama bilinmeyenin ihtimali bambaşka.