GÜLÜMSE HAYATA VE İNSANLARA Duru çok düşünceliydi. Bir bilinmeze yürüyordu. Birdenbire kendisini bambaşka bir dünyanın içinde bulmuştu. Bir rüya görüyordu. Kendisi kır bahçesinin içindeydi. Tıpkı özgürce uçan kuşlar gibi uçuyordu. Kendisini birdenbire bir kır bahçesinin içinde bulmuştu. Her tarafta masumiyeti simgeleyen papatyalar vardı. Papatyalardan saçlarına taç yapıyordu. Etrafta doğanın binbir çeşit, rengarenk kokulu çiçekler vardı. Hepsi birbirinden güzeldi. Umut saçıyordu kalbine ve yüreğine. Doğanın tüm güzelliklerinde kayboluyordu. Masum bir bebeğin gülüşünde saklı umutları, hayalleri, rüyaları, düşleri. Çeşit çeşit kuşlar cıvıldıyordu. Sanki güzel bir müziğin melodisi, notası gibiydi sesleri. Ağaçlar birbirleriyle dans ediyordu. Bir yandan yağmur yağmış, güzel toprağın kokusu yayılıyordu etrafa. Bir yandan da gökkuşağı çıkmıştı. 7 tane rengarenk doğanın harika tonu. Bir umut beliriyordu içinde, yüreğinde. Gökkuşağının o güzel renkleri hala dünyada güzel insanların, yüreklerin yaşadığına onu inandırıyordu. Ve içinden diyordu ki: Hiçbir umut kalmamışsa doğacak günün umuduyla yaşa! Evet, bu onun hayat mottosu olmuştu. Hayatta hiçbir zaman umudumuzu kaybetmemeliyiz. Tüm zorluklara, engellere, kötülüklere direnmeli, dimdik durmalıyız diye içinden geçiriyordu. Düşsek de kalkmalı, yaralarımızı sarmalıyız. Dünyadaki, doğadaki güzellikleri görmeli, o güzel kokuları içimize çekmeli, yeni doğan bebeğin masumiyetinde gülmeliyiz. Yeni hayata ve umutlara. Sonra kendisini birdenbire bir deniz kenarında bulmuştu Denizin huzur veren dalga sesleri vuruyordu yüreğine. Her vuran dalga, yüreğindeki dertleri, tasaları alıp götürüyordu diğer kıyının ucuna. Önünde birdenbire bir şişe belirdi. İçinde bir not: Gülümse Hayata ve İnsanlara...