﴾17﴿ Bir zaman cinlerden, insanlardan ve kuşlardan oluşan orduları Süleyman’ın emrinde toplanmış, birlikte sevk ve idare ediliyordu. ﴾18﴿ Nihayet Karınca vadisine geldiklerinde, bir karınca şöyle dedi: “Ey karıncalar! Yuvalarınıza girin; aman, Süleyman ve ordusu farkına varmadan sizi ezmesin!” ﴾19﴿ Onun bu sözünden dolayı Süleyman neşeyle gülümsedi ve “Ey rabbim!” dedi, “Gerek bana gerekse anne babama verdiğin nimete şükretmeye ve hoşnut olacağın iyi işler yapmaya beni muvaffak kıl. Rahmetinle beni iyi kullarının arasına kat!” ﴾20﴿ Süleyman kuşları gözden geçirdi ve “Hüdhüdü niçin göremiyorum; yoksa kayıplara mı karıştı?” diye sordu. ﴾21﴿ “Ya bana açık bir gerekçe getirir veya onu şiddetle cezalandırırım ya da onu ­boğazlarım!” ﴾22﴿ Çok geçmeden hüdhüd gelip dedi ki: “Ben, senin bilmediğin bir şeyi öğrendim. Sebe’ halkından sana kesin bir bilgi getirdim.” (dedi) Adil hükümdar Hz. Süleyman cihat ordusunun güzergahında olan sivillere (karınca dahi olsa) azami titizlik gösteriyor. Ancak başka bir hayvan olan Hüdhüde karşı aynı merhametle yaklaşmadığını görüyoruz. Çünkü hüdhüd Hz. Süleyman'ın ordusunda görevlendirilmişken karıncanın böyle bir görevi yoktur. Hüdhüd askerdir, karıncalar ise sivildir. Demektir ki cihat ordusunda olması gerekip de olmayanların vay haline! Bugün kudurmuş bir köpek gibi dünyayı kana boğan İsrail'e karşı; Sözü olup demeyenin, Taşı olup atmayanın, Parası olup vermeyenin, Yetkisi olup yetmeyenin, .... Vay Haline!!!