“Her şey bana yabancı, her şey, bana ait bir insan yok, bu yarayı kapatacak bir yer yok. Burada ne yapıyorum, bu hareketler, bu gülüşler ne anlama geliyor? Buralı değilim – başka bir yerden de değilim. Yüreğimin hiçbir destek bulamadığı bu yerde dünya bilinmeyen bir görüntüden başka bir şey değil. Yabancı, kim bu sözcüğün anlamını bilebilir?” — Albert Camus, Yabancı Her gün yeniden farkına vardığım bir gerçek var: Dünyanın küçültülmüş bir versiyonundayım. Herkesin birbiriyle konuştuğu ama kimsenin gerçekten dinlemediği, günlerin birbirine benzediği bir ortamda… Her şey sahte. Yüzeyselliğin ve bel altı sohbetlerin kahkahalarla karşılandığı bir masada, yüzümde bir mimik bile kıpırdamıyor. O masaya ait hissetmiyorum. Zaten bu çağın hiçbir yerine ait hissedemiyorum. Evli adamların, ağzından salyalar akıtarak baktığı kadınlar… Partneri olan kadınların başka tenlere konan bakışları… Ve herkes, ne kadar da “mutlu”! Ahlaksızlığın normalleştiği, ahlaklı olanın alay konusu yapıldığı bir zamanda… Ben sadece dönüp kendimi sorguluyorum. Çünkü ben bir kadın, bir sokak hayvanının başını okşadığında ona ilgi duyuyorum. Hissettiklerini sanata dönüştürdüğünde ,belki bir resme, belki bir şiire… Sadece kendisinin değil, başkasının da hakkını gözettiğinde… Ama bel altı sohbetlerin başrolde olduğu, yüzeyde kalanın alkışlandığı bir sahnede değil. Bu yüzden kendimle kalmak… Yalnız ama kıymetli. Ve kendimle kaldığım anlarda içimde sana rastlamak da öyle… Bu döneme ait hissetmiyorum. Hiçbir zaman ait hissedemedim. O yüzden dışarıya değil, hep içime dönüyorum hâlâ. Senden izlere rastladıkça umut edebiliyorum. Bir zeytin ağacının altında buluşalım seninle. Bir kitabın satırlarında… Bir resmin derinliğinde… Denize yakın, rüzgârın insanın saçlarını savurduğu bir yerde. Ben uzun zamandır aynı yerdeyim. Ama bu defa sadece kendimle.