Motivasyon mu? Modern zamanların en iyi ambalajlanmış yalanlarından biri. Aç karnına içilen limonlu su gibi… Bağırıyorlar: “Yeter ki iste!” İstedik, olmadı. Hatta öyle istedik ki, motivasyonumuz motivasyon kaybı yaşadı. Sabah 5’te kalkıp soğuk duş aldı diye hayatı yoluna giren biri varsa, muhtemelen sabah 5’te kalkmak dışında hiçbir planı yoktur. Ve hayır, kimse sabah 5’te "gün doğumuna meditasyon" yaparak CEO olmuyor. O sadece filtreli bir hikâye ve sponsorluk anlaşmasıdır. Motivasyon videoları desen... Bir yanda ağlayan halterci, bir yanda asla terlemeyen koşucu, arkada savaş naraları: “Bunu sen de yapabilirsin!” Ama yapamıyoruz. Çünkü hayat, 1080p video değil. Gerçek hayatta o koşuya başlamadan dizimiz çıkıyor, ayakkabının biri kayboluyor, sonra çöp döküyoruz çünkü çöp günü. “Motivasyon seni yola çıkarır, disiplin seni götürür” diyorlar. Ama biz daha yola çıkmadan, motivasyon otobüsünü kaçırıyoruz. Geriye kaldı: Toplu taşımayla umutsuzluk. Motivasyonun bir de mevsimleri var. Kışın, “Üşüme ama üret”, yazın “Terle ama sebat et”, ilkbaharda “Çiçek gibi aç”, sonbaharda “Dökül ama yeniden doğ.” Her mevsime bir gaz var ama içerik aynı: Harekete geç, ama nereye gideceğini biz de bilmiyoruz. En çok da şu cümleyle geliyorlar: “Sen yeter ki iste.” Peki, ben istedim de… Evdeki Wi-Fi gitti. Kartımın limiti doldu. Kedim depresyona girdi. Ve motivasyonum da arkasına bakmadan kaçtı. Yani hayır, sadece istemek yetmiyor. Çünkü motivasyon, sandığımız gibi bir süper güç değil. Daha çok bozuk otomat gibi. Para atıyorsun, hiçbir şey düşmüyor, üstüne “Arıza var” yazıyor. Asıl mesele bu: Motivasyon bir başlangıç değil. Bir yan ürün. Yola çıktıktan sonra, üç gün yemek yapmadan çalıştıktan sonra, defalarca saçını yolduktan sonra gelir. Yani, ter kokar. Ağlar. Uyumaz. Motivasyon sandığınız gibi parfüm değil, bulaşık deterjanı gibidir. Ancak kirlenince işe yarar.