Hobilerimiz var... ama ne işe yarıyor? Eskiden hobi demek, el işi, üretmek, yaratmak demekti. Şimdi ise hobi, sosyal medyada profil parlatma, takipçi toplama aracı oldu. “Baktım hobim yok, hemen yeni bir tane bulayım” derken, aslında kendimizi daha çok sanal vitrine astık. Sabah kalkıyorsun, yoga yapıyorsun… Ama o yogayı gerçekten yapmak için değil, Instagram’da poz vermek için. Pozu çek. Filtreyi seç. #yogainspiration yaz. Kendinle barışmak mı? Hayır, beğeni toplamak! Resim yapıyoruz, ama fırçayı bırakıp selfie çekmeye daha çok zaman ayırıyoruz. Tuvali bırak, kamera aç, filtrele, paylaş. Çünkü gerçek sanat artık izleyiciden çok algoritmaya hitap ediyor. Müzik aleti çalıyoruz, ama aslında sadece YouTube playlist’i açıyoruz. “Ben yetenekliyim” demek için değil, “Ben sosyalleşiyorum” imajı için. Hobi, gerçek dünyadan kaçış değil artık — yeni bir sahne. Ve sahne o kadar büyük ki, gerçek biz giderek küçülüyor. Bu kadar çok hobi, bu kadar çok üretim arasında, ruh nerede? Belki de ruh, sosyal medya bildirimlerine takılıp kalmış küçük bir piksel. Ve tabii hobi yarışmaları... “En yaratıcı benim!” diye bağıranlar, üretmekten çok sahnelemeye odaklı. Bir yanda tutkuyla işini yapan azınlık, diğer yanda algoritmanın onayına aç gösteri çılgınlığı. Modern dünyada hobi, artık üretim değil: performans. Ve bu performansın içinde, gerçek ben biraz daha görünmez oluyor. Hobi diye koştururken, aslında kendimizi unuttuğumuz bir çağdayız. Ama belki de asıl çılgınlık, hobileri hobi yapan şeyin “gerçeklik” değil, “algoritma” olmasıdır. Çünkü artık hayatlarımızda “beğeni”ler, “yorumlar” ve “paylaşımlar” gerçeklikten daha gerçek. Ve bu dijital tiyatronun en büyük oyuncuları biziz: Seyirci ve sahne aynı anda.