Eskiden internetsiz kalmak krizdi. Şimdi esas kriz: beynin sinyal veriyor ama zihin “bağlantı hatası”nda. Beynimiz sürekli ping atıyor. Ama bağlantı bir türlü tam kurulamıyor. Dikkat süremiz de kablosuz sinyal gibi: Bazen 5G hızında, bazen “bağlantı yok” ekranında donuk. Sabah kalkıyoruz, kahve elimizde. Ama zihin çoktan Instagram’da, TikTok’ta, o son gördüğün meme’de kaybolmuş. “Odaklan” diyorlar. Ama içeride 404 hatası yanıp sönüyor: “Sayfa bulunamadı.” Toplantıdayız. Patron konuşuyor, biz zihinsel buffering’teyiz. Not almak yerine “şu gif’i şimdi atsak mı?” diye düşünüyoruz. Derken “ding!” sesi. Bildirim geldi. Kafada: “Sinyal zayıf.” Ve bu sinyal karmaşasında, bizden üretkenlik bekleniyor. Çalışma masasında laptop açık. Spotify çalıyor ama kimse dinlemiyor. WhatsApp ışığı yanıyor ama cevap gelmiyor. E-postalar açılmış ama ruh hâli hâlâ “spam”. Telefon elimizde, parmak ekranı kaydırıyor. İçerik boş. Kafa boş. Ruh uçuşta. Multitasking değil bu. Multi-distracting. Bir yanda iş mail’i, bir yanda YouTube’daki köpek videosu. Zihin 17 sekmeye bölünmüş: Biri iş raporunda, biri “acaba ne yesem?”de, diğeri “bugün biri storyme baktı mı?”da. Yemek yerken bile bölünmüşüz. Çatal elimizde, diğer elimizle ekran kaydırıyoruz. Biri “Tuz nerede?” diyor. Biz “Şarj bitmek üzere, hemen bakıyorum” cevabını veriyoruz. Zihinsel Wi-Fi kopması artık sıradanlaştı. Ve bu yüzden günü bitirdiğimizde “Bugün ne yaptım?” sorusuna tek cevabımız oluyor: “Twitter’da çok iyi bir meme vardı.” Belki de çözüm çok basit: Tıpkı telefonlarda olduğu gibi, beynimize de bir “uçak modu” gerek. Sessiz mod, rahatsız etmeyin, düşük pil tasarrufu... Ama asıl ihtiyaç bu: Zihinsel huzur modu. Ve evet… Bu çağın şifresi unutuldu. Ama merak etme: “Şifremi unuttum” tuşuna henüz kimse basmadı.