Herkesin dilinde “toksik” kelimesi var. Eskiden toksik dediğin şey, fabrika bacasından çıkan duman ya da kimyasal atıktı. Şimdi ise sevdiğin kişinin kahve alışkanlığı bile “toksik” sayılıyor. Hatta geçen gün biri bana dedi ki, “Oda sıcaklığındaki suya bakış açısı bile toksik.” Her gün yeni bir “kırmızı bayrak” keşfediyoruz. “Bana mesaj atmadı, toksik.” “Sabah alarmı kurmuyor, toksik.” “Fincanımı yanlış yerleştirdi, toksik.” Hatta biri “Aynı pizzadan iki dilim alması bile toksik,” dedi. Oysa o pizza benimdi! Ama gel bakalım aynaya. Belki de en toksik insan sensin. Evet, o senin, sabah suratını asan, kahveni içmeden konuşmayan, aynaya bakınca “Ne kadar tatlıyım ben ya” diye düşünen, ama kahve bittiğinde insanlığını sorgulayan tip. Toksik olmak kolay değil mi? Bir yanda seni toksik yapan davranışların, diğer yanda “Ben toksik değilim, onlar toksik” savunman. Bazen düşünüyorum da, biz toksik değiliz aslında, sadece enerji tasarrufu modundayız. Düşün bakalım: İlişkilerdeki sorunların çoğu, senin kendi küçük toksikliklerinle besleniyor. Ama o toksiklikler görünmezlik zırhıyla saklanıyor. Sanki bir “invisible cloak” var ve toksik tarafın Hogwarts’ta kaybolmuş gibi gözükmüyor. Sen toksik değilmişsin gibi davranırken, karşındakini en çok yoran, senin o sakince fırlattığın paslı cümleler oluyor: • “Sen hep böylesin.” • “Bunu zaten yapamazsın.” • “Ben iyiyim, sen sorunlusun.” Bu cümleler, sessizce toksik bombalar gibi patlıyor. Ve o bombalar genelde, “Özür dilerim, niyetim öyle değildi” bahaneleriyle süsleniyor. Halbuki niyetinden bağımsız olarak, toksiklik bir sanat formudur. Bu bölümde, sadece başkalarının değil, kendi toksikliklerimizin de bayrağını kaldırıyoruz. Çünkü toksiklik sadece başkalarına atfedilen bir suç değil, hepimizin içinde gizlenen bir gerçek. Ve kabul edelim ki, bazen aynadaki o görünmez toksik… gerçekten çok eğlenceli oluyor.