Her şey kitap kapağıyla başlar. O parmak ısıran cilt rengi, sanat eseri gibi kapak tasarımı, tam üstüne yazılmış gibi duran o başlık... Tamamdır. O kitabı okumana gerek kalmadı. Çünkü kapağı seni zaten %98 etkiledi. Kitap mı? Onu açmaya cesaret eden azdır. Artık kitap okumak değil, kitap okuyor gibi görünmek önemlidir. Çünkü unutma: Bu çağda bilgi değil, imaj kraldır. 10 saniyede çekilmiş bir “kitap ve kahve” pozu, 1000 beğeni demektir. Sayfalarda kaybolmak mı? Boş ver. Al birkaç alıntı, paylaş “ruhumu okudu” diyerek. Artık bu bir edebi şifre: “Ben okudum”un estetik versiyonu. Bir de vardır o kesim: Kitabın sadece kapağını beğenip 5 yıldız verir. "Ruhumu okudu!" diyenler kulübüne hoş geldin. Çünkü bu çağda ruhlar, kapaktan okunur. Altına bir filtre çektin mi, herkes bir şey anlar gibi olur zaten. Gerçek okuma mı? O biraz karanlıktır. Sıkıcıdır. Kafanı karıştırır. Ama biz oynamıyoruz; biz gösteriyoruz. Bu yüzden kitaplar artık çantalarda, raflarda, ama asla zihinlerde. En iyi kitap, fotoğraflarda güzel duran kitaptır. “Hiç açılmamış kitap” estetiği, yeni bir sanat formudur artık. Saygıyla eğiliyoruz. Bu absürt döngüde herkes okurmuş gibi davranır, ama kimse gerçekten okumaz. Herkes görünmek ister. Görünürsen varsın. Bu, modern çağın ironik trajedisidir: Kitap değil, kapak önemlidir. Belki bir gün gerçekten bir kitap açarız. Ama o gün sosyal medya ölür, gerçeklik yeniden doğarsa olur. O zamana kadar, kapağıyla yaşarız. Çünkü içi değil, dışı okunur. Özetle: Kitap okumak modadır. Ama “okuyor gibi görünmek”, esas modadır. Ve evet, herkes bunu yapıyor. Ama hiç kimse itiraf etmiyor. Bize bu yeter. Çünkü gerçek bilgi, gerçeklikten daha az çekici.