Tüm bunları yazdım ve şimdi tüm bunlardan, var olan kavramlardan taşacağım. Silkeleneceğim, atacağım bu çürük deriyi üzerimden. Kanatlarımı daha hızlı çarpacağım, tekrar saracağım hepsini. Aydınlığımla karanlığım bir olacak. Dengeler yeniden sağlanacak. Üzüleceğim ve mutlu olacağım. Döngüyü kabul edeceğim tüm zıtlıklarıyla. Hepsi anılarım, deneyimlerim, mücadelelerim, zayıflıklarım ve de güçlü kalmaya çalışmalarım olacak evrende. Her zaman yenileneceğim, berrak bir suya girmiş gibi Herakleitos’tan kalan. Ve atacağım üstümden çürük derimi, güzelce iyileşeceğim. Üreteceğim. Dünyayı kendim ve diğer canlılar adına daha iyi bir yer yapmaya çalışacağım. Yıldızlara bakarken gece, ışıklar yokken etrafta, gökyüzüne bakmaya çalışırken sendeleyeceğim. Ellerimizi tutacağız, destek olacağız minik bir samimiyette birbirimize, unuttuğumuz o gerçek kahkahalarda. Dünya’ya işe yarar şeyler bırakacağım dönüp gittiğimde. Yüzümde gülümsemeyle, içim rahat son serüvenimde, ilerlerken adımlarımda. Eleştirdiğim hiçbir şeye dönmeyeceğim. Pişmanlıklarımı, kuru bir vicdan örgüsüyle duvarlarla kaplamayacağım. Yeni bir fidanın kökleri gibi sağlamlaştırıp yeşermesini izleyeceğim. Ve yapraklarım tekrar açacak. Silkeleneceğim evet, rüzgarı yeniden hissedeceğim, kafam sürekli dolu olmayacak. Çöpler de olması gereken yerine dönmeli öyle ya. Onlardan da besleneceğim. Geri dönüştüreceğim, atılan o camlardan kendi kulübemi inşa edeceğim. Ellerimi çamura batıracağım. Denizde yorulana kadar dalıp nefesimi tutarken, nefes aldığımı hissedeceğim yeniden. Doğa hatırlatacak unuttuğum, bana unutturulan ne varsa. Öyle bir yüzeceğim ki gün batımına doğru, bir olacağım onunla, döneceğimi bilerek geri! Yenilenecek tüm hücrelerim, akıp gidecek iyi-kötü deneyimler, ne olduysa kalacak, Geride bırakacağım geçmişi, yüzüme çarpan gün ışığındaki o su damlalarında!