Hacım, helalim. Bu benim sensiz geçirdiğim ilk bayramım. Ama bayram gibi değil. Evde torunların yok, çocuk sesi yok. Daha doğrusu ses yok. Masada oturacak kimse yok. Sen yoksun ya, evde hiç kimse yok. Ben de var mıyım, yok muyum belli değil. Buna bayram deniyorsa işte öyle bir bayram. Meğer bu evin direği senmişsin. Sen kırk beş yıl hep beni kollayıp korudun. Hep bana bir şey olacak diye korktun ama senin korktuğun benim başıma geldi. Şimdi yapayalnız kaldım. Kapıdan çıkarken kimse bana “dikkatli ol, arabalara binerken inerken dikkat et” demiyor. Dedim ya, sen beni kırk beş sene korudun kolladın, bana bir şey olacak diye hep korktun. Ama şimdi beni yapayalnız bıraktın. Geliyorum mezarına, geri dönünce üç günde kendime gelemiyorum. Demek ki biz bilmeden birbirimize âşıktık. Yoksa bu kadar mahzun olmazdım. Allah'ımdan dileğim, orada bizi buluştursun. Sadece bunun için dua ediyorum, bir de senin için. Rabbim, yattığın yerler cennet olsun inşallah. Helalim seni çok özledim, seni hâlâ çok seviyorum. Bu sevgi inşallah mahşerde böyle sürer.   Sensiz Geçen İlk Bayram Lütfiye Saka