Öyle ya; "Atma, bir gün lazım olur." diyarında komşu çocuklarıydık biz.

Çünkü vazgeçmek, yalnızlık ile doğru orantılıydı. Ne zaman bu konu üzerine kafa yorsak, gönlümüzün loş odalarında içeriye sızan ışıkla beraber tozların havadaki dansını izlerdik. Şeker kadar etkili olmasa da eşyaların yoldaşlığına kanmamız da bundan değil mi zaten? 

Ah, günbegün yaş almaktan korkmayan ruh!  Sahi geçmişin o yalın ve tozlu yüzeyine "beni yıka!" yazmaktan utanacak kadar büyüdün mü?