Korku her zaman korku doğurmaz, unutma. Dürüst olmak gerekirse uzun zamandır uyuyamıyorum. Bir düşünce hapishanesi içine tıkılıp kaldığımızı düşünüyorum. Kaçmak istiyoruz. Çıkmak istiyoruz. Çıkarın bizi buradan diye bağırıyoruz. Duyuyorlar, evet evet duyuyorlar ama çıkarmıyorlar. İtenler toplaşıyor bağırışımıza. Genç olmak gerçekten çok acıtıyor. Gözlerimizde birikmiş koca koca mutsuzluklar var. Her şey yolundaymış gibi davranıyoruz. Her şey çok güzelmiş ve güzel olacakmış gibi yapıyoruz. Yapay gülücükler dağıtıyoruz etrafımıza. İyi olmayan iyiyimler çıkıyor hepimizin dudakları arasından. Bizler hiç iyi değiliz! Duymak ya da görmek istemeseniz de gerçek, iyi olmadığımız. Hayatlarımızın başrolü bizler olmalıydık. Önce figüran olmaya zorlandık ve şimdi de başkasının yedeği olmamız isteniyor. Kendi ülkemizde bir başkasının yedeği olmaya mecbur bırakıldık. Susturulan, görmezden gelinen, horlanan, ayrıştırılan "görünmez bedenler" olduk yolun sonunda. İnanın hiç istemedik. Halen de istemiyoruz. Buradayız, figüran değil bir başkasının yedeği değil kendi hayatımızın başrolü olmak istiyoruz, artık! Esmanur Kadak