Düşünmek istemesem de, bu düşünmeme düşüncesi bile bana onu düşündürüyor. Sadece kişilikler değişiyor. Benim düşünme kişiliğim bu şekilde olunca, kızgın bir şekilde düşünüyorum onu. Sinirli. Ama itmezsem kendimi onu düşünmeye; mutlu, sevgi dolu, sakin, dünyanın gerçekten en zevk verici şeyi olarak. Bu beni kendimden nefret ettiriyor. Çok sinirleniyorum. Sürekli bu döngünün içindeyim. Hep bir döngünün içinde. Birinden vazgeçebilmenin bu kadar zor olduğunu bilseydim, böyle bir şeyi yaşamak istemezdim. Bunu tecrübeyle öğrenebilirsiniz, deneyimlemek lazım. Fakat böyle bir şeyi bir kere denediğinizde, zaten vazgeçemeyeceksiniz. O yüzden belki de başkalarından görmeli, duymalı ve hissetmelisiniz. Bazılarının hayatında aklına yer edinen birkaç kelime, cümle falan olur, bilirisiniz. Benim de galiba. Ben sana değil, senin fotoğrafına aşık oldum. Konuyla alakası ne mi? Fotoğrafları, yüzü aklımdan çıksaydı, özler miydim? Benim ona olan sevgimi, o uzun yıllar ortalarda olmasa bile sürdürmem buna işaret değil mi?