İnsanlığın çığlık atmaya ihtiyacı var. Bugüne kadar sustuğu her şeyi içinden atmak için. Varım demek için. Kendine ve bütün insanlığa ettiği ihanet için. Susturduğu vicdanının çığlığı, kapattığı gözlerinin, duymayan kulaklarının… Dünyada işlenen tüm zalimliğin bir parçası olduğu için ve sadece durduğu için öylece. Her gün damla damla yok olurken, eyleme geçemeyecek kadar korkak olduğu için. Hiçbir şey yapamıyorsa insanlar zulüm karşısında en azından çığlık atmalı. Dünya'nın dili olmalı. Mahvettiği doğanın sesi olmalı, mahvettiği insanlığın, ölmek üzere olan Dünya'nın son inlemeleri… Gezegenden evrene yayılan toplu bir çığlık... Yok oluşunun, tükenişinin, tükettiğinin, zalimliğinin sorumluluğunu üzerine alacak, evet ben de bu dünyanın içinde şu an nefes alıyorum, varım, sorumluyumu önce kendine kanıtlamak için çığlık atmalı. Her gün doğa ve insanlık inlerken hiçbir şey yapmak gelmiyorsa elinden en azından sesleri olmalı. Asla yok olmayacak sesini evrene bırak ki en azından itirazın olduğu sonsuzluğa yayılsın. Kendi bedenlerini yiyen hayvanlarla çevrilmiş dünya. Yaratıldığı toprağı, soluduğu havayı yokluğunda yaşayamayacağı suyu hızla yok ediyor. Kendi kıyametlerine koşuyorlar, sadece kendi bencillikleri yüzünden, şuursuzca çevresindekileri torunlarını düşünmeden… Tüm evren dehşete düşmüş kendi bedenlerini yiyen hayvanlara bakıyor. Dünya her gün içten içe yavaş yavaş yanıyor. Bir mum gibi her geçen saniye bir parçası yok oluyor. Ve insanlar her gün birbirlerine hiçbir ahlakın ve vicdanın kaldıramayacağı yeni işkenceler buluyor. En çok da çocuklara… Çünkü onlar bu dünyada insanlığa dair kirlenmemiş tek cephe ve bu yıkım makinelerinin bir güzellik görmeye tahammülü kalmamış. Hiçbir şey gelmiyorsa elinden çığlık atmalı. Elinde kalan son doğal tepkin. Sözleri de insanlıktan çaldılar, konuşursan kelimelerin kirli sözcükler içinde erir. Daha acısı kendi sözcüklerinle vurulursun. Dünya'ya geldiğin ilk günkü gibi bir çığlık at ki evrene insanlıktan son temiz bir şey kalsın. Umuda dair sonsuzlukta asılı kalacak son çağrı.