Söylenecek tüm sözler söylenmişti, Yazılacak tek bir kelime dahi kalmamıştı. Son fırça darbesini vurmuştu ressamlar tuvallerine ve ebediyen küstüler renklerine. Oysa, sanatın sonsuzluğuna inandırmıştı Hippokrates beni. Baharlar tükenmiş, çiçekler açmıyor, cemre suya düşmüyordu. Yaşam, ağızda kalan mayhoş bir sızıdan ibaretti. Elinin değdiği her şeyi soldurmuştu insanoğlu, Utanmadan çamur atar, yüzsüzce balçıkla sıvardı Ve ancak kirden gözükmeyecek hale geldiğinde anlardı hatasını Geri dönüşü olmayana dek dinlemez, kininden deliye döner Bağırır, çağırır, çırpınır, ama asla dinlemezdi. Kulağını kapatıp kendi bildiğinden şaşmaz, Koca burnunu gökyüzüne dek uzatırdı. Ve burnu öylesine büyüdü ki, bedenini kapladı Ay’a doğru yükseldi ve gitti, Ancak o günden sonra ay, bir daha hiç görülmedi.