Hikâye-i Leylî vü Mecnun Meğer bir gün âteşpâr-i Necd Şerer pervânesi Mecnûn-ı pür-vecd Siyah-mest-i şarâb-ı hayret olmuş Kararmış gözleri Leylîyle dolmuş Dolaştırmış perîşân seyri râha Tutulmuş kendüsi çün dâm-ı mâha Dönüp ol şu'le-i cevvâle gam Yanıp durmakda olmuş şem'a hem-dem Düşüp çün mûy-ı zengi pîç ü tâba Bozulmuş genc-i târ-ı ıztırâba Katup seyl-i sirişkin bahr-i hûna Sükûn elvermiş ol cûy-ı cünuna Olup hoşnûd kendi âteşinden Şikâyet etmez olmuş mehveşinden Cefâdan ney gibi zâr etmez olmuş Varıp Leylî'yi bîzâr etmez olmuş Olup fâriğ dil-i dîvânesinden Usanmış vaz'-ı küstâhânesinden Duyup ol berk-i sâmân yanî Leylî Gazâb-nâk eylemiş Kays'a tecellî Demiş etdinse feryâdı ferâmûş Gerekmez bana artık gûş u mengûş Perîşân olmanı edip tahayyül Seninçün şânelenmişdir bu kâkül Bu sûretler seninçün rûnümâdır Nazar âyîneye sanma sanadır Hemân yan agla Mevlâyı seversen Koma feryâdı Leylâyı seversen, Meğer dîvâneye taş atdı Leylâ Komadı urmadık baş seng-i hâra Olur mâşûk dâğ u zahme tâlib Nişân lâzımdır âşıklarda Gâlib Mülevvendir hemîşe kâr-ı uşşâk Meger imdâd ede hûnkâr-ı uşşâk Kerem-hâhem cenâb-ı Mevlevîden Vere bir neş'e şûr-ı manevîden