Biz eski zaman çocuklarıyız. Varlığı da yokluğu da biliriz. Cefayı sonuna kadar çeker, vefayı fazlasıyla öderiz. Büyük şeylerde gözümüz olmazdı. Küçük mutlulukları yeğleriz. Nereden geldiğimizi unutmayız. Geldiğimiz yeri hazmederiz. Yüreğimizle yaşar, sevdiklerimizi dünya malına değişmeyiz. Buraya kadar tamam, biz böyle gördük, böyle büyüdük, herkesin de böyle olmasını bekliyoruz. Hayır herkesin istediği gibi yaşama hakkı var. Dünya daha mı iyi oldu? Bence hayır. Dünyanın her yeri kan kokuyor, keşke çocuklarımız torunlarımız da bizim gibi yaşasaydı. çok daha mutlu olurlardı. Bunun imkansız olduğunu da biliyorum, ne yapayım o günleri özlüyorum. Biz dokuz kardeştik. Annem, babam ve babaannemle beraber tam 12 kişi küçük bir evde yaşıyorduk ve çok mutluyduk. Babam çok adaletli bir adamdı. Bir iki örnek vermek istiyorum. Babam karpuz alıp eve gelince o karpuzu cetvelle ölçüp, kalemle çizerdi ve on ikiye bölüp hepimize birer dilim karpuz verirdi. Kimsenin hakkını kimseye yedirmezdi. Bir örnek daha vereyim: Bizim ev yol üstündeydi. Köy yeri... Etimiz pişerken buram buram kokardı. Babaannem "Bakın yoldan biri geçiyor mu? Yemeğin kokusunu alırsa hak olur" derdi. Düşünebiliyor musunuz yoldan geçeni düşünüyor. Ama biz şimdi otuz altı daireli bir apartmanda oturuyoruz. Bir yılda evimizden iki cenaze çıktı. Kapımı kimse çalmadı. Bence dünya değişmedi insanlık değişti. Selam ve sevgilerimle.