Ruhuma muhalifim ama duygularıma değil. Bazen bu ikilemin tersine döndüğü de olur fakat zihnimin bir yerlerinde beni büsbütün bu muhalefetten uzaklaştıran zoraki düşünceler esir alır. Aklımı kemiren bu düşünceler silsilesi de demir parmaklıklardır diyordu baba oğluna: Ne Muhalifi!

Kim Mesih, kim gammaz... kim kurt, kim kuzu... kim Yusuf, kim kuyu... insanın içinde ne varsa, o dışa vurur ve gayrısı da olmaz, biraz klişe söz olacak fakat su akar yolunu bulur; elbette su yolunu bulacak ama hedefe odaklanırken yolda beyhude maceralarla da uğraşmamak lazım: Zıtlık Tabiatı!

Her yeni bir tercüme için satış kaygısı gödüldüğünden dolayı yeni kitaplara artık mesafeli bakılıyor. Yıllar yıllar önce çevirdiğim bir roman vardı ve hâlâ duruyor rafta. Bu yazı o çeviriyi hatırlattı bana. Hocamızın tespitleri çok yerinde ama çözüm ne olur denilirse aklıma hiçbir şey gelmiyor şu an